SYMPATHY

Toen Country ‘Cow’ Joe op een ochtend uit onrustige dromen ontwaakte, wist hij niet meteen wat hij hoorde: een fabrieksfluit of School’s Out van Alice Cooper.
Het geluid klaarde op: And Sympathy - Rare Bird (1970) - is what we need, my friend - Het soort nummers waaraan Joe een levenslange verslaving aan orgeltjes had overgehouden. And sympathy - De zwoele sordide nachtclubsound - is what we need. Één-tegel-hits - my friend, - die perfect in staat waren de wereld te herleiden tot innig omstrengelen. - ´cos ther’s not enough love to go round.

Na al die jaren weer oog in oog met Meester Kwel te staan had Joe klaar wakker gemaakt: “Schrijf jij maar eens een mooi verhaaltje over die schooltijd van jou, Joe. En niet teveel tekst, dan kan de klas er mooie tekeningetjes bij maken. Praatjes en plaatjes, meer is er niet”.

Kwel had altijd gelijk.
Een witte hand en een bleke arm kropen onder de lakens uit om Sympathy en Radio Nostalgie het zwijgen op te leggen.

Zijn schooltijd voor de geest halen, is een haast onmogelijke opdracht.
Was het een kreet? Een schreeuw? Met een diabolisch gevoel voor humor? Was het “Het Verdriet van Ons Land™”? Een geheim genootschap binnen de kostschool, rebellerend tegen het gezag. Van de whips? Laatstejaars, die zoals Kapo’s in kampen – een Engelse uitvinding - aangesteld waren om de orde te handhaven. Ze straften willekeurig en gebruikten de anderen als privé-slaafje. Alles overgoten met een sausje homoseksueel sadisme. Onrustwekkend was dat de leerkrachten er, zoals de ouders van Kuifje, afwezig waren – Men zag hen slechts af en toe, als ze les gaven of in de mis.

Was Joe zijn schooltijd te vergelijken met “Zéro de Conduite”? Een prent uit ‘33 van Jean Vigo (zoon van een door de Franse staat vermoord anarchist). Een aantal jongens misdragen zich op een kostschool. De film, chaotisch en niet echt te snappen, bleef lang verboden.
Misschien had die tijd uit niets anders bestaan dan uit “Vlaamse Filmkens”? Onvergetelijk zoals “IF…”, uit 1968? Malcolm McDowell speelde de hoofdrol. Er hing een dromerige, abstracte sfeer. Scènes in kleur en zwart-wit wisselden elkaar af. Zonder dat daar een systeem achter zat. Volslagen willekeurig.

Plots kringelden psychedelische letters door de kamer - Zoals in de Korova Milkbar. Zinnen vormden zich. Als kerstverlichting. Zwierige lila neon: And sympathy is what we need, my friend - Van op de daken werd de speelplaats gemitrailleerd. – Had dit écht plaats gevonden, of enkel in de gedachten, of waren het fragmenten van 9/11, Chili ’73, ‘Bowling for Columbine’, of ‘Elephant’? Met een schok werd Joe wakker. Voelde zich Little Nemo in Slumberland – ‘Cos here’s not enough love to go round.